Comments
No comments posted yet.
Page Type:
|
Album |
|---|
Add Heading here
بعد از اولین برف سنگین پاییزی روز پنج شنبه 1390.8.19 به همراه حاجیه خانم ساعت 45/5 صبح از پارکینگ ولنجک به سمت ایستگاه 3 حرکت کردیم. زمین پوشیده از برف که حالا دیگه کاملاً یخ بسته بود، حرکت را به کُندی می کشاند و سوز سرمای صبحگاهی هم مزید بر علت بود تا حسابی در همان شروع سرمای گزنده از استخوان های صورت مانند سوزنی که وارد پوست می شود پیام دردناکی را به مغز ارسال کند.ماشین های اسکی بازان در طول مسیر پارکینگ تا ایستگاه 1 که آسفالت می باشد، در چند نقطه توقف کامل کرده بود و امکان حرکت نیز نبود به دلیل یخبندان و زنجیر چرخ نداشتن آن ها.
به ایستگاه 1 که رسیدیم حاجیه خانم از طریق جاده و بنده نیز از یال مسیر ایستگاه 3 را در پیش گرفتیم. در بدو ورود به نقطه ی آغازین یال، مسیری که پاکوب شده بود نشان می داد که قبل از من هم کسانی از این مسیر تردد کرده اند ولی در مقابل خودی کسی را نمی دیدم و تا جایی که چشم کار می کرد نیز کسی رؤیت نمی شد. حرکت خیلی کند و در برخی مواقع دقیقاً باید چهار دست و پا حرکت می کردی و امکان حرکت خیلی سخت بود و مسیر به گونه ای شده بود که شاید امکان برگشت نیز بسیار سخت می نمود. – تا ایستگاه 3 از طریق یال حدود سه ارتفاع را باید طی کرد - که ارتفاع اول که ورودی می باشد بسیار تند و سنگین است و شاید هم چون بدن خیلی آمادگی ندارد آدم این گونه تصور می کند ولی در طی مسیر ارتفاعات بعدی این قدر سنگین نشان نمی دهد. به هر شکل ارتفاع اول را که طی کردم در حدود فاصله ی یک ربعی من ( حدوداً یک ربع از من جلوتر بود) فردی را دیدم که بعد او را در ارتفاع 3 پشت سر گذاشتم – البته او نشسته بود و استراحت می کرد- و وقتی به ایستگاه 3 رسیدم ساعت عدد 8 صبح را نشان می داد.
در مسیر یال دقیقاً به اندازه ی حرکت یک نفر پاکوب شده بود و اگر کسی می خواست سبقت بگیرد باید خیلی دقت می کرد چون ناخودآگاه آدم وقتی می خواست از کنار کسی بگذرد احساس می کرد الان سقوط می کند. در عکس ها سعی کرده ام سنگینی برف، تنگی مسیر و همچنین نحوه ی حرکت را نشان دهم.
آفتاب گرم و زیبا در برخورد با برف سفید لحظات و صحنه هایی را خلق می کند که هر انسانی را مجذوب می کند به نوعی خستگی را از تن به در می کند.
جای همه ی دوستان خالی بود. به ویژه حاج آقای یگانلو.